Romans, essays, columns en toneelteksten, vrijwel elk literair genre heeft Arnon Grunberg de afgelopen twintig jaar wel beoefend. Alleen verhalen zijn zeldzaam in zijn oeuvre. Ten onrechte, bewijst hij in de bundel 'Apocalyps'. Want juist in deze korte teksten excelleert hij. Waar in zijn romans de spanningsboog nog wel eens even inzakt, weet hij zijn verhalen op weergaloze wijze strak te houden.

'Apocalyps' is een bundeling van 21 verhalen die Grunberg het afgelopen decennium schreef voor tijdschriften en speciale gelegenheden. Ironisch en vaak lichtelijk absurd zijn ze, maar daaronder schemert steeds een afgronddiep nihilisme. Bij Grunberg geen hoop op een betere wereld. 'Het geloof in de goedheid van de mens verliet mij, het kwam eruit zoals braaksel uit een dronkaard', laat hij zijn hoofdpersoon in het titelverhaal (het enige dat nog niet eerder gepubliceerd werd) zeggen. En alles wat volgt is een onderbouwing van die stelling. Een militair die terugkeert uit Afghanistan en een totale vervreemding voelt ten opzichte van zijn vrouw en kinderen. Een gehandicapte man die seksueel misbruikt wordt door een priester en door Michael Jackson. Het zijn personages die stuk voor stuk lijken te schreeuwen: het zijn niet de anderen die het leven tot een hel maken, zoals Sartre ooit beweerde. Je doet het zelf.