Lezers van VN en De Standaard zijn gestuit op Seks en liefde in Amerika, de reportagereeks van Arnon Grunberg en fotografe en vriendin van de auteur Roos van Ees, die ook VPRO-programma’s maakt. Vlak voor de reis werd hij verliefd op een ander. De reis ging toch door en Van Ees stemde in met de uiteindelijke tekst.

Desondanks reden voor Volkskrant-columnist Loes Reijmer om Grunberg een hufter te noemen. Dat mag, boos zijn als je vriendin verdriet heeft om een verbroken relatie en uiteraard zijn mannen hufters, maar betrokken hufter van dienst is toevallig wel de beste levende schrijver die we hebben. Getuige ook Van achterdocht tot zelfgenoegzaamheid,korte verhandelingen die hij vanaf 2015 schrijft voor de VPRO-gids. Het idee voor deze mini-essays kreeg hij bij de Fransman Leon Bloy en diens bondige stijl om over gemeenplaatsen te schrijven. Naar eigen zeg- gen zit het format hem als gegoten. En inderdaad, zijn grappig formeel-ambtelijke, soms theatrale bijna Midden-Europese Joseph Roth-kijk op de dingen is altijd raak. Soms over Helmond: „Congo is interessant, ook in Helmond ligt inspiratie op je te wachten.” Of Opluchting: „De dood en het orgas- me kunnen een opluchting zijn. Eindelijk is die klootzak klaargekomen. Eindelijk is oma dood, nu kunnen we de erfenis verdelen.” Gun uzelf zo nu en dan wat plezier in en met onze schone letteren. Onder het motto: zijn we niet allen hufters? Of: de hufters zijn onder ons. Ook hufters mogen adem- halen, hebben stemrecht en schrijven boeken. Maar niet een zo goed als Grunberg.