Strikt genomen geen fictie, al begon Grunberg deze reportages (die hem zowel naar Beieren als naar Guantánamo Bay voerden) met literair oogmerk, want had Gorki niet al eens tegen Isaak Babel gezegd: als schrijver moet je je onder de mensen begeven. Dus werd Grunberg (alias Anton Morsink) kamerjongen in een Zuid-Duits hotel, en praatte hij met onze jongens en meisjes in Afghanistan. "We sjokken door het zand. Ik luister. Dat is mijn taak hier. Dat is misschien altijd mijn taak geweest." Hij vraagt de militairen ook of ze bang zijn: "'Je kunt zo'n raket niet terugkoppen', zei de korporaal." De stukken verschenen eerder in NRC Handelsblad.