Je hoeft de boekenbijlagen niet te lezen om te weten dat die Grunberg soms rare dingen doet. Eergisteren zat hij in Afghanistan, gisteren werkte hij in een hotel. Vandaag bevindt hij zich, nog maar eens, in Bagdad.
Het is allemaal te volgen op zijn blog, de perfecte openingspagina voor uw browser. En het is na te lezen in Kamermeisjes en soldaten, waarin Grunberg zijn journalistiek werk van de laatste jaren verzamelde.

Een lichtelijk uniek project. Hoeveel journalisten schrijven met de soepele, intelligente pen die Grunberg bezigt, strooiend met aforismen en tongue in cheek-wijsheden? Hoeveel schrijvers trekken naar Libanon, om zichzelf te dwingen eindelijk een standpunt in te nemen over de Joods-Palestijnse kwestie?

In Afghanistan, in Irak en in Guantánamo observeert Grunberg soldaten en autochtonen, terroristen en gevangenen. We komen veel te weten over het kopen van goodwill en over de seksuele mores in het leger. In een Oostenrijks hotel neemt hij dienst als kamermeisje. In Nederland interviewt hij het partijbestuur van de 'pedopartij'. In Kosovo stelt hij zich voor als investeerder: 'Regelmatig word ik bezocht door de droom om net als Rimbaud te eindigen als wapenhandelaar.'

'Afstand bewaren is een kunst', schrijft hij. 'Het is de kunst die ik meen het beste te beheersen. Nu ben ik merkwaardig genoeg voornamelijk in die mensen geïnteresseerd die op cruciale momenten geen afstand wisten te bewaren.' Wat drijft hen? Wat gebeurt er met je overtuigingen als ze ertoe leiden dat je je vrijheid verliest, of op straat wordt belaagd?

Kamermeisjes en soldaten is indrukwekkend, maar Grunbergs Humo-stempel zou hem dit jaar parten kunnen spelen: durft een jury die grotendeels uit Humo-mensen bestaat een schrijver uit de eigen stal te bekronen?