Dit is de geschiedenis van mijn kaalheid, en ik ben niet van plan hierna ooit nog een woord op papier te zetten", meldt Marek van der Jagt op de eerste bladzijde van zijn debuutroman 'De geschiedenis van mijn kaalheid'.

Een mooie belofte. Het is evenwel de vraag of we er de auteur bij gelegenheid op kunnen aanspreken. Van der Jagt goochelt nadrukkelijk met feit en fictie. Zo dragen hoofdpersoon en schrijver dezelfde naam. Maar: Dit manuscript verbergt zich achter het onschuldige woordje 'roman'. (...) Wie mij zoekt, moet onder de 'f' van fictie zoeken en daar heersen andere wetten en regels."De matig begaafde puber Marek zweert bij de amour fou, de liefde die enkel om zichzelf geeft en bij voorkeur tot niets voert. Het is een reactie op het belabberde huwelijk van zijn zakelijke vader en egocentrische, in de kokon van haar eigen passie gevangen moeder. Smaakmakende episodes in het boek zijn de droogkomische 'scenes uit een huwelijk'. Krenten, overigens, in een pap die aanvankelijk wat dun is.Tot er, ongeveer halverwege, en net op tijd, een zwaard uit de lucht valt. Tijdens zijn eerste seksavontuur wordt Marek, toch al gefixeerd op zijn falen, in straffe bewoordingen duidelijk gemaakt wat er schort aan zijn orgaan. Plots kantelt het perspectief. Het gevolg is een weldadige weerbarstigheid. Marek bindt de strijd aan met zijn windmolens, beleeft alsnog zijn amour fou.De droogkomische toon blijft, maar krijgt een wrang karakter. Glimlach wordt grimlach. Ik heb tijdig ingezien dat ik middelmatig ben", meldt hij, niet van zins zijn spirituele kaalheid te verhullen met enige vorm van toupet. Een noodlotsdrama ontvouwt zich, een luchtig drama wellicht, bescheiden van omvang, maar: Ook kleine geschiedenissen kunnen belangrijk zijn." In het geval van de vaardig vertelde 'Geschiedenis van mijn kaalheid' valt daarop weinig af te dingen.