Nederland staat niet bekend als militaristisch land. In het land van de koopman en de dominee lijkt er voor de soldaat soms weinig plaats. De 'missie' in Afghanistan is daar geen uitzondering op. Deze moest vooral als opbouwwerk en niet als 'vechtmissie' worden gezien. Op het woord oorlog rust in officiële kring een taboe.
Toch kunnen ook Nederlandse militairen niet zonder een zekere 'oorlogscultuur', zoals de bekende militair historicus Martin van Creveld het noemt. Soldaat in Uruzgan van majoor Niels Roelen is daar een mooi voorbeeld van.
Hij heeft van zijn ervaringen in Uruzgan gewoon een lekker oorlogsboek gemaakt, waarin de praatjes over de goede werken die daar worden verricht tot een minimum beperkt blijven.
Het boek wordt als roman gepresenteerd, maar blijft heel dicht bij de gebeurtenissen die Roelen heeft meegemaakt.
De schrijver heeft wel kapitein Vik de Wildt gecreëerd als hoofdpersoon.
Andere personen en gebeurtenissen worden met naam en toenaam genoemd, zoals de schrijver Arnon Grunberg die meegaat op patrouille.
Roelen beschrijft ieder aspect in detail, of het nu gaat om de lange reis naar Uruzgan, de gevechten, of de huiselijker kant van het soldatenleven.
De hoofdpersoon bevindt zich vrijwel steeds midden in de actie, zowel rond Tarin Kowt als bij het kleinere Nederlandse kamp in Deh Rawod. In 2007, het jaar waar Roelen over schrijft, vochten de Nederlanders regelmatig hard, al drong dat lang niet altijd tot de buitenwereld door. In het voorwoord verdedigt Grunberg het boek tegen mogelijke kritiek. Bovenal wil dit een 'eerlijk boek' zijn, schrijft Grunberg. Dat is gelukt. Daarmee voldoet dit boek ook aan een beeld van de Nederlandse militair. Je weet wat je krijgt.