Twee schrijvers die hun gêne voor bewegen in het openbaar willen overwinnen krijgen in Microcosm een zachte landing, dankzij de toewijding van twee professionele dansers. Voor het publiek pakt dat nog onderhoudend uit ook.

Er is de afgelopen dagen het nodige geschreven over het dansdebuut van P.C.Hooft-prijswinnaar Arnon Grunberg en de gelauwerde Vlaamse dichteres Charlotte Van den Broeck. Vooral over hun motivatie. In hun wekelijkse briefwisseling in dagblad De Standaard concludeerden de schrijvers dat dansen het meest schaamtevolle was dat ze konden bedenken.

Open vizier
Om die schaamte met open vizier te bestrijden, benaderden ze dansmaker Nicole Beutler. In Microcosm vond Beutler een vorm die het project uittilt boven het niveau van openbare therapie. Ze stuurt de niet-dansers de vloer op met twee professionele dansers. Aanvankelijk stellen Rob Pollman en Liah Frank zich op als geduldige begeleiders. Naar het einde worden de structuren complexer, waardoor de bijdrage van de niet-dansers even essentieel wordt als die van de profs.

Van meet af aan is duidelijk dat Van den Broeck – slank, recht postuur, twintig jaar jonger dan Grunberg – als beweger meer in haar mars heeft. Serieus en met voelbare concentratie stort zij zich op het bewegingsmateriaal dat ze krijgt aangeboden. Aan toewijding ontbreekt het evenmin bij Grunberg, toch volgt hij een andere strategie. In een column die hij aan het begin van het repetitieproces schreef, stelde hij zich tot doel de spagaat te beheersen. ‘Als de split niet lukt, is er altijd de komedie, de fladderende mens.’ Nou ja, die split lukte dus niet. En dus laat Grunberg, die bij het dansen zijn bril gewoon ophoudt, vooral de komische kant doorschemeren. Die dreigt naar het clowneske door te slaan in een solo waarin hij als een malle om zich heen maait met een onzichtbaar tennisracket.
Barre weersomstandigheden

Ondersteund door een luchtige compositie van Beutlers vaste componist Gary Shepherd groeien de vier performers naar elkaar toe in een organisch groepsproces. Beutler trekt de grenzen van deze microkosmos op door ook de rol van het publiek te benoemen. Grunberg prijst de bezoekers die ondanks barre weersomstandigheden naar het theater kwamen. Van den Broeck zet het publiek meteen weer op zijn plek: het is dus wel de bedoeling dat toeschouwers hun mond houden. De bespiegelingen op de theatrale situatie zijn niet erg diepgravend, maar prikkelen precies genoeg om de kijker te betrekken.

De profdansers, en dan vooral Frank, voegen met hun persoonlijkheden een extra laag toe, in de manier waarop zij een connectie zoeken. Met grote donkere ogen blijft de Israëlische danseres Grunberg en Van den Broeck aftasten. Nieuwsgierig naar wat er omgaat in de hoofden en lijven van de schrijvers. Hongerig om als getrainde danser iets te kunnen opsteken van deze niet-dansers.

DANS: Microcosm. Door Nicole Beutler Projects. Gezien 19/2, Bellevue. Te zien tm 16/3, aldaar en 12 t.m 14/04 in Frascati.